Holiday

Weten jullie nog vroeger, toen je je eerste zakgeld kreeg van je ouders. Net niet genoeg om elke keer als je het kreeg naar de winkel te lopen en te kopen wat je wilde hebben. En dan als je eenmaal genoeg bij elkaar gespaard had. Naar de winkel rende en een pakje pokemonkaarten kocht. Hoe blij je was met dat pakje pokemonkaarten. Moet je je voorstellen dat je hetzelfde hebt bij een pak yoghurtdrank. Dat je dat je privilege noemt. Dan geniet je toch wat meer van die yoghurtdrank dan wij he.
Ik geloof in veel dingen niet. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas, de kerstman, elfjes, en roodharige werelddominantie (sorry Kees). Maar ik begin wel te geloven in Afrikaanse gastvrijheid. Want zelfs al hebben ze geen geld, ze willen niet hebben dat hun gast enkele vorm van ongemak ondervindt.
Toch begin ik een beetje mijn douche te missen. Want hoewel dat ding wispelturige temperatuursveranderingen begon te vertonen, is het ook niet alles om elke ochtend met een emmer op en neer naar de waterput te lopen. Het heeft wel wat, daar niet van.
Ik ben deze week naar de markt geweest. Om boodschappen te doen voor het huishouden. En dat was niet weinig. Want als er eten is, dan eten Ghanezen, en veel, heel veel. (Ik denk dat deze zin toepasbaar is op niet alleen Ghanezen. ) Ik word er een beetje bang van.
Maar als je hier rondloopt over de markt, word je van elke kant aangesproken. “Hey white brother, how are you doing?” En ze zijn hier niet echt gewend dat die man dan ook echt wat koopt. Want als je staat te onderhandelen met een van die marktvrouwen , wijst zo niet kijkt iedereen naar je. Wat je je moet voorstellen bij zo’n markt, is vooral drukte. En hier dus velden vol vrouwen die allemaal hetzelfde verkopen. Hier dus vooral planteen. Dat ziet eruit als een grote banaan, maar is het niet. Het is een zoetige harde vrucht. Die ze hier door de stoofpot doen. Nou ja eigenlijk overal doorheen doen, als het er is. Zoals altijd werd ik weer vergezeld door mijn trouwe gids. Emmanuel. En omdat zijn afrikaanse gastvrijheid hem ervan weerhoudt om mij ook maar iets te laten doen, moest ik hem ervan overtuigen dat ik echt wel in staat was om een zak met groenten te dragen. Toegegeven na een halfuur lopen had ik daar toch een beetje spijt van.
Eenmaal in de bus aangekomen staat hier een man op en begint te bidden. Waar in Nederland minstens een persoon had geschreeuwd: “hey man, leuk maar doe maar eventjes niet”. Luistert hier iedereen, en zegt amen, en hallelujah als daarom gevraagd wordt. Heel apart om daartussen te zitten, als je er uiteraard helemaal niks van verstaat. Na ongeveer een halfuur gepreekt te hebben, zegt hij in t engels: Om 10 uur zondag in de kerk, kom allemaal en stapt uit. Der lijkt toch ietsjes minder aandacht gegeven te worden aan de publieke ruimte.
Ik heb hier ook de chocolade uitgeprobeerd, die is heel lekker, maar niet wat je verwacht van chocolade. Volgens mij zit er meer cacao in en minder suiker. En ik begin hier s’avonds een kampioen te worden in mens erger je niet. Alleen dan de afrikaanse versie, die toch net iets anders is. En net wat lastiger.
Net als koken, das hier ook net wat lastiger. Ik probeer ermee te helpen, maar we koken hier op kolen met een soort barbecue die je voor 5 euro in de supermarkt koopt. Dat maakt het toch net ietsjes lastiger. Alles dat ze hier serveren is super pittig. Zonder een fles water kom ik de maaltijd niet door. Maar dan is de rest al een halfuur klaar met eten. Net als thuis dus.